God Bless nga hinay ra ug walay nakalas nga mga kinabuhi. Dili lalim ang makasinati og linog ilabi na kon nagpuyo kita duol sa dagat. Kini ang nasinati sa katawhan (apil na ko) sa Sitio Bitaugan, West Poblacion, Garcia-Hernandez nga may kalisang pang naglublob sa kahiladman gumikan sa nahitabong linog niadtong Pebrero 10, 1989. Niadtong panahona, ang katawhan namakwit sa bukid aron makalikay sa gikabalak-an nga paghapak sa dagko nga mga balod. Usa ka semana kaming mipuyo sa hataas nga bahin sa among dapit. Apan ang mga kalisang usahay, puypoyon sa katawa sa mga jagajagaon kay nanggawas kuno ang mga gitan-ogan ilabi na ang mga tigulang nga abi sa uban og wala apan bedridden ra diay.
Sus, kujawa jud nang linog! Pero duna baya poy positibong gihatod ning kinaiyanhong katalagman kay ang uban nga nakalimot na sa Ginoo magpanawag man sa iyang ngalan. Hinuon, hangtod ra pod sa pagpanawag kon gikinahanglan sa kahigayonan og nag-ungaw na ang iyang kinabuhi.
I was grade 4 then. We were tendering our school garden. First I heard a helicopter-like sound approaching, then the ground shook, and I saw the ground/land moving like waves of the sea. We dropped to the ground at the prompt of our teacher. When the quake died down, I ran as fast as I could to our house. I was running to our home with so much tears in my ears. I saw the road to our house cracked wide open.
I remember that I cried because I was thinking of my mother. I thought that many people in our town were already killed by that earthquake and we, pupils at the school, were the only survivors. That was my first earthquake experience.
Just as I arrived home, another equally powerful earthquake (Intensity 7 or
shook the ground. I dropped to the ground and cried the more, thinking of my mother.
Linkback:
https://tubagbohol.mikeligalig.com/index.php?topic=5071.0